Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ως γνωστόν, ο κεντρικός τους ήρωας πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται κατά την εαρινή ισημερία π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Διόνυσος στην Ελληνική θρησκεία και ο Ιησούς στην Χριστιανική Θρησκεία.
Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο Θάνατος και η εν συνεχεία Ανάσταση έχουν κάποια κρυμμένη σημασία και συμβολίζουν κάτι βαθύτερο που μόνον οι βαθειά μυημένοι καταλαβαίνουν ενώ οι αμύητοι το θεωρούν ως απλό ιστορικό γεγονός. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο θάνατος του κεντρικού ήρωα είναι πάντα οδυνηρός.
Στον χριστιανισμό, η αλληγορική εικόνα του ΘΑΝΑΤΟΥ και της εν συνεχεία ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ εμφανίζεται με τον οδυνηρό σταυρικό θάνατο του Ιησού και ακολούθως την ανάστασή του. Ο θάνατος και εν συνεχεία η ανάσταση του Ιησού δεν τιμάται από τον χριστιανισμό σε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως θα έπρεπε να γίνει αν επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός αλλά κατά την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.
Εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί ότι έχει συνδυαστεί με τα αστρονομικά γεγονότα της εαρινής ισημερίας του Ηλίου και την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Επίσης η σχετική παράδοση αναφέρει επίσης ότι ο Ιησούς μετά την ανάστασή του παραμένει στο γήινο επίπεδο και εμφανίζεται συχνά στους μαθητές του επί 40 ημέρες και κατόπιν έχουμε την ΑΝΑΛΗΨΗ του και την απομάκρυνσή του από το γήινο επίπεδο και η οποία γίνεται λίγο πριν από την θερινή τροπή του Ηλίου. Και για να τα συνοψίσουμε έχουμε: θάνατο, ανάσταση (κατά την εαρινή ισημερία και μάλιστα μετά την πρώτη πανσέληνο) και ανάληψη κατά την θερινή τροπή του Ηλίου.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα του θανάτου, της ανάστασης και της ανάληψης που αποτελούν το επίκεντρο του χριστιανισμού θα προσφύγουμε στην Ελληνική παράδοση.
Στην Ελληνική παράδοση έχουμε τους πλέον αποκαλυπτικούς συμβολισμούς σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση που συμβαίνουν κατά την εαρινή ισημερία ως και την ανάληψη που λαμβάνει χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου. Επίσης με βάση την Ελληνική παράδοση θα εξετάσουμε την ιδιαίτερη σημασία της πρώτης πανσελήνου.
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ.
ΣΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ κατά την εαρινή ισημερία συνέβαινε ο θάνατος του Διονύσου του Ζαγρέως ο οποίος κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Αυτό σημαίνει ότι ο Διόνυσος πεθαίνει με έναν οδυνηρό θάνατο (όπως ο Ιησούς).
Όμως παρεμβαίνει η Θεά Αθηνά (δηλαδή το σοφό πνεύμα) και σώζει την καρδιά του, η οποία θεωρείται ως η έδρα της ψυχής του και την τοποθετεί στην κνήμη του πατρός της Διός όπου κυοφορείται και κατόπιν γεννάται εκ νέου αλλά τώρα από την φύση του Ολυμπίου Διός (δηλαδή του υπάτου πνεύματος του ηλιακού μας συστήματος), ως Διόνυσος ο Άνθιος, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα.
Ο συμβολισμός αυτός των ορφικών δείχνει ότι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει ως χθόνια θεότητα (του γήινου επιπέδου) και κατόπιν ανασταίνεται ως Διόνυσος ο Ελευθερέας δηλαδή ως ελευθερωτής των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως που τώρα είναι ουράνια θεότητα.
Ο θάνατος του Διόνυσου του Ζαγρέα συμβολίζει, κατά την ελληνική παράδοση, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως. Τιτανική φύση έχει κάθε οντότητα που βρίσκεται στο ανθρώπινο επίπεδο και έχει πάθη και γενικά ελαττώματα και κακίες συνεπώς θάνατος της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου είναι ο θάνατος των παθών του δηλαδή η αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.
ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (δηλαδή την ανάστασή της από το βασίλειο του Πλούτωνα).
Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι πλέον ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο (δηλαδή την ανάληψή της στα ουράνια επίπεδα) όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα.
Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου με την απόκτηση της αιωνίας ζωής δηλαδή ζωής η οποία δεν διέρχεται δια της διαδικασίας του θανάτου και της εκ νέου ενσαρκώσεώς της και συνεπώς ζωής η οποία έχει εξασφαλίσει την αιωνιότητα.
Τελούσαν (κατά την εαρινή ισημερία) την γιορτή των Παναθηναίων, ενώ παράλληλα γινόντουσαν και εσωτερικές τελετές που όμως δεν μας είναι γνωστές.
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ.
Από την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, αρχίζει η κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς δηλαδή του σοφού πνεύματος και στα ελληνικά μυστήρια εορτάζεται αυτό το γεγονός γιατί αποτελεί την εκδήλωση του πέμπτου ιερού δράματος της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.
Το πέμπτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνη η οποία απαλλάχθηκε οριστικά από όλα της τα πάθη (ΘΑΝΑΤΟΣ παθών) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση της ψυχής (ΑΝΑΣΤΑΣΗ της ως νέας χωρίς πάθη οντότητας). Αποτέλεσμα αυτού είναι η ψυχική αυτή οντότητα να επιτύχει την κατάκτηση της ΣΟΦΙΑΣ (κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς).
Η σοφία θα επιτρέψει στον μύστη, ο οποίος απαλλάχθηκε από τα πάθη του, να έλθει σε επικοινωνία με τον Ουρανό και να αποκτήσει τα μεταμορφωτικά εκείνα μέσα που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει τον πνευματικό του οργανισμό, ώστε να έχει την δυνατότητα να οδεύσει στους χώρους του ανέσπερου φωτός.
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.
Στα Ορφικά μυστήρια η τρίτη μύηση λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του Ήλιου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ήλιου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής καθώς και αρμονική εκδήλωση αισθημάτων ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής.
Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή, η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.
Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση και την απόκτηση της αιώνιας ζωής.
Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου είναι η περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου, καθώς και της προετοιμασίας για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος.
Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν γιορτές που αναφέρονταν στον θρίαμβο κατά του νόμου του θανάτου, της τιτανικής φύσεως του Διονύσου. Κατά τις εορτές αυτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της στην εμφάνιση των νόμων της αποθεώσεως των όντων της που είναι το έκτο ιερό δράμα της δημιουργίας.
Επίσης εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τα αποθεωθέντα τέκνα της, υπό την προστασία των οποίων ετίθεντο με την θέλησή τους. Στις γιορτές που τελούσαν οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου λάμβαναν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν διέλθει όλους τους βαθμούς της ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά τους δεν τα αποτελούσαν πλέον τα ωμοφάγια, αλλά τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και ποτό που αποκαλούσαν Διονυσιακό οίνο.
Αποκορύφωση των εκδηλώσεων των Ορφικών αποτελούσε η εκδήλωση της ευγνωμοσύνης τους προς τον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό της αιωνίας νεότητας, ο οποίος, κατ’ αυτήν την ώρα του έτους, παρέδιδε την λύρα του στον Θείο Ορφέα για να κρούει τις χορδές της και να μεταδίδει στις ψυχές των μυστών τους ήχους της ώστε να εναρμονίζουν τις πνευματικές τους δυνάμεις προς την πνευματική φύση του Θεού της αιωνίας νεότητας.
Η τετάρτη και τελευταία μύηση των Ορφικών μυστηρίων γινόταν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου που οι ακτίνες του φωτός Του είναι ζωηρότερες και οι καρποί ωριμάζουν.
Η θερμότητα των Ηλιακών ακτίνων αυτής της εποχής αναπαριστούσε το φωτοβόλο των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμο των καρπών της θείας ιδεολογίας που οι ιεροφάντες κληροδοτούσαν στους διαδόχους τους.
Οι Μύστες της Ελευσίνας τελούσαν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου γιορτή σε δόξα και ανάσταση της Κόρης Περσεφόνης και σε δόξα Διονύσου του Ελευθερέως, δηλαδή του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών.
Η Περσεφόνη είναι η ψυχή της Γης, η οποία διήλθε απ’ όλες τις καταστάσεις των τεσσάρων εποχών και κατόπιν ήλθε στον Όλυμπο, δηλαδή στην χώρα της αιώνιας ζωής του πνεύματος. Πριν όμως έλθει στην χώρα της αιώνιας ζωής συνεζεύχθη τον Διόνυσο τον Ελευθερέα και έτσι θα ζήσει μετ’ αυτού την αιώνια νεότητα και ευθυμία.
Ιδού ποιος είναι ο κλήρος της ψυχής των θείων Μυστών και σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι Μύστες της Ελευσίνας. Επίσης οι Μύστες της Ελευσίνας έλεγαν ότι κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ωριμάζει ο σίτος του οποίου η σπορά, η βλάστηση και η ωρίμανση εικονίζει την ψυχή του μύστη την εξελισσόμενη προς την αποθέωση. Την καλλιέργεια του σίτου δίδαξε η Δήμητρα που είναι η θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικό μέσο. Μεταβάλλεται σε σώμα του Χριστού, παντός Χριστού.
Μετά το σίτο εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολο του Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής εικονίζει άλλο μεταμορφωτικό μέσο. Είναι το αίμα του Χριστού, παντός Χριστού.
Οι Μύστες των Δελφών κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν ανάλογη τελετή σε δόξα του Φοίβου Απόλλωνος.
Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η θερινή τροπή του Ήλιου συμβολίζει τον θρίαμβό της ψυχής του μύστου επί του νόμου του θανάτου και τον οριστικό αποχωρισμό της από το έρεβος (δηλαδή την αποθέωση) που είναι το έκτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.
Από το έρεβος αποχωρίζεται η ανθρώπινη ψυχή που απόκτησε τον πνευματικό της οργανισμό και απελευθερώθηκε από τα δεσμά του περιβάλλοντός της.
Ο θρίαμβος της ανθρώπινης ψυχής επί του νόμου του θανάτου σημαίνει ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν θα ξαναπεράσει πια από την διαδικασία του θανάτου γιατί έχει πλέον αποκτήσει τον πνευματικό της οργανισμό που είναι ένα αιώνιο οργανικό μέσο που της εξασφαλίζει την αιωνιότητα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποθέωσης είναι η περίπτωση του Ηρακλή ο οποίος κατόρθωσε να εξαλείψει τα πάθη του μέσω των άθλων που επιτέλεσε και αυτό ολοκληρώνεται με τον συμβολικό οδυνηρό του θάνατο στην πυρά (γιατί όπως είπαμε ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και κατόπιν θα οδηγηθεί στον πνευματικό Όλυμπο δηλαδή στην αποθέωσή του.
Η εξάλειψη των παθών είναι η υπέρτατη πράξη ηρωισμού του ανθρώπου!
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος της φυσικής και της νομικής σχολής τπυ παν/μιου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεμτρονιά
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Στυλ. Τάκα «Ο ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ» Β’ έκδοση
https://lykomidis.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου