Ο Παναγιώτης Τραΐανού (δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου) έχει μια καταπληκτική ανάλυση που αν την γνωρίζαμε όλοι οι έλληνες αύριο κιόλας θα είχαμε πραγματική Δημοκρατία...
Ξεκινάμε ένα CHALLENGE ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΜΠΟΥΓΕΛΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ 10 ΧΡΟΝΩΝ και άλλα χαζά
"ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ";
Τώρα δεν θα νομίζουμε αλλά θα ξέρουμε πότε είμαστε έτοιμοι...
*πολύ απλά προκαλέστε κάποιον να μάθει με μια πολύ απλή ιστορία του Παναγιώτη Τραΐανού τις διαφορές ώστε να γνωρίζει και όχι να νομίζει.
¨όλα αυτά γιατί κάποιοι αναρωτιούνται αν έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Γράφει λοιπόν ο Τραΐανού Παναγιώτης
Τη Δημοκρατία την εφεύραν οι αρχαίοι Έλληνες. Αυτοί την δημιούργησαν και αυτοί έθεσαν εξ’ αρχής τις βασικές αρχές λειτουργίας της. Η "δημοκρατία", που σήμερα αργοπεθαίνει, δεν είναι η Δημοκρατία των Ελλήνων. Είναι η "δημοκρατία" των Αγγλοσαξόνων. Είναι το κοινοβουλευτικό σύστημα, το οποίο "εφεύραν" οι Αγγλοσάξονες, "μιμούμενοι" υποτίθεται τους Έλληνες. Έκαναν αυτό το οποίο οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν με τους Κινέζους στην παραγωγή. Έφτιαξαν κάτι, το οποίο μοιάζει και έχει το ίδιο όνομα μ' αυτό που σχεδίασαν οι Έλληνες, αλλά δεν είναι τέτοιο. Μοιάζει με αυτό το υπερπολύτιμο σύστημα διακυβέρνησης, αλλά στην πραγματικότητα, όταν το παίρνουν οι λαοί για να το χρησιμοποιήσουν, μετατρέπεται σε "βόμβα", που τους καταστρέφει.
Όλοι μιλάνε για Δημοκρατία και κανένας δεν γνωρίζει ποια είναι η πραγματική ουσία της. Δημοκρατία δεν είναι να εκθρονιστεί ο βασιλιάς και η φασιστική εξουσία του να περάσει σε τρεις-τέσσερις οικογένειες, όπως συνέβη στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πέρασαν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια από την "εφεύρεση" της Δημοκρατίας και ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει τη λειτουργία της. Νομίζουν, για παράδειγμα, ότι η δημοκρατία έχει σχέση με την εναλλαγή των προσώπων που βρίσκονται στην εξουσία και με την ποιότητα των νόμων, τους οποίους θεσπίζουν αυτά τα πρόσωπα.
Εκεί "δουλεύουν" οι φασίστες τους ανθρώπους. Τους βάζουν να κυνηγάνε τη "σκιά" τους. Διαρκώς νομοθετούν, αναζητώντας τον "τέλειο" νόμο. Ο λαός μπαίνει στο παιχνίδι τους και ψηφίζει μία τον έναν και μία τον άλλο "μονομάχο", νομίζοντας ότι έχει να κάνει με αντιπάλους που "σκοτώνονται" μεταξύ τους, ενώ αυτοί είναι φίλοι και συνέταιροι μεταξύ τους και στην ουσία αυτοί είναι που τον "δουλεύουν". Αυτό είναι το μέγα λάθος και προκύπτει από την άγνοια. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει ακόμα και με τους χειρότερους νόμους. Γιατί; Διότι η ουσία της Δημοκρατίας δεν βρίσκεται μέσα στον νόμο. Η ουσία της Δημοκρατίας βρίσκεται στη σχέση της με τον νόμο. Με τον οποιονδήποτε νόμο. Ακόμα και με τον χειρότερο.
Όταν ο νόμος ισχύει για όλους τους πολίτες, υπάρχει Δημοκρατία. Αν ισχύει αυτό το δεδομένο, είναι θέμα χρόνου ο νόμος να βελτιωθεί σε τέλειο βαθμό, εφόσον ένας κακός νόμος θίγει τους πάντες και ανάμεσα στους πάντες βρίσκονται και οι ισχυροί της κοινωνίας. Οι ισχυροί, οι οποίοι μπορούν ν' αλλάξουν έναν κακό νόμο, όταν αυτός τους θίγει. Όταν όμως ο νόμος δεν ισχύει για όλους, τζάμπα αναζητάς τον τέλειο νόμο, γιατί απλούστατα, ακόμα κι αν επινοηθεί, θα είναι άχρηστος, εφόσον δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Η κακή του χρήση θα τον "ακυρώσει" και θα τον κάνει άχρηστο για τον κόσμο. Από εκεί και πέρα, οι πάντα υπάρχοντες περιορισμοί των νόμων, θα δίνουν στην εξουσία το άλλοθι να καταστέλλει τον λαό και να τον αποπροσανατολίζει.
Οι λαοί —και ανάμεσά τους και ο ελληνικός λαός— σ' αυτό ακριβώς το σημείο μπερδεύτηκαν....
Το μυστικό της λειτουργίας της αρχαίας ελληνικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα πολύ λεπτό σημείο. Τόσο λεπτό, που φαντάζει ασήμαντο και ως εκ τούτου περνάει στα "ψιλά" γράμματα. Τα δύο κύρια όργανα εξουσίας της —η Εκτελεστική και η Νομοθετική εξουσία— στελεχωνόταν με διαφορετικό τρόπο. Οι στρατηγοί, που έφεραν την Εκτελεστική εξουσία, την οποία σήμερα φέρει ένας πρωθυπουργός, για παράδειγμα, ΕΚΛΕΓΟΤΑΝ, ενώ οι βουλευτές, οι οποίοι έλεγχαν αυτήν την εξουσία, ΚΛΗΡΩΝΟΤΑΝ. Εκλέγονταν οι αντιπρόσωποι και κληρώνονταν οι εκπρόσωποι του λαού. Οι διαφορές μεταξύ αυτών των ιδιοτήτων είναι ασύλληπτα μεγάλες. Δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους σ' ό,τι αφορά τη διαδικασία επιλογής και τη λίστα των προσόντων, που απαιτεί η κάθε ιδιότητα για ν' αποδώσει "καρπούς", όπως προβλέπεται για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Το πόσο σημαντική είναι αυτή η λεπτομέρεια μπορεί να γίνει κατανοητή με ένα απλό παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχει μια οικογένεια μορφωμένων ανθρώπων, η οποία αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και για τη λύση του είναι αναγκασμένη ν' απευθυνθεί σε έναν εξειδικευμένο δικηγόρο. Στον καλύτερο και ικανότερο δικηγόρο, που θα μπορέσει να βρει. Ο δικηγόρος είναι αυτός ο οποίος θα επιστρατευτεί, για ν' αντιπροσωπεύσει τα συμφέροντα της οικογένειας εκεί όπου αυτά απειλούνται. Ο δικηγόρος θα μιλήσει εξ’ ονόματός της και ο δικηγόρος θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Ο δικηγόρος, δηλαδή, θα πάρει μεγάλη εξουσία πάνω στα συμφέροντα της οικογένειας. Πάνω στα συμφέροντα ξένων γι' αυτόν ανθρώπων.
Όταν όμως υπάρχει ένας ξένος, ο οποίος αντιπροσωπεύει συμφέροντα, ευνόητο είναι ότι πρέπει να ελέγχεται. Δεν μπορείς να στηρίζεσαι στην καλή πίστη ενός ξένου ανθρώπου, ο οποίος εκτός από τα δικά σου συμφέροντα έχει και δικά του συμφέροντα να εξυπηρετήσει. Θεωρητικά τα συμφέροντά του ταυτίζονται μ' αυτά της οικογένειας, αλλά αυτά δεν είναι ταυτόσημα. Ταυτίζονται για όσο διάστημα το θέλει ο δικηγόρος και η οικογένεια μπορεί να τον ελέγχει. Τι θα γίνει όμως αν ο δικηγόρος δεν ελέγχεται και κάποιοι εχθροί της οικογένειας έχουν αποφασίσει να είναι πιο "γενναιόδωροι" απέναντί του; Πιο "γενναιόδωροι" από τους εργοδότες του; Ο δικηγόρος μπορεί να "πουλήσει" την οικογένεια και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Μπορεί να λειτουργεί συστηματικά εις βάρος της οικογένειας και να γίνεται πλούσιος από την "ευεργεσία" αυτών που τη λεηλατούν.
Ο έλεγχος είναι υποχρεωτικός, γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να "εκτροχιαστεί" ο δικηγόρος και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα εις βάρος των κοινών συμφερόντων της οικογένειας. Τα κοινά συμφέροντα όλων των μελών της οικογένειας. Τα κοινά συμφέροντα αυτής της οικογένειας εξυπηρετήθηκαν σε πρώτη φάση από την επιλογή —μέσω δημοκρατικών διαδικασιών— του καλύτερου δικηγόρου. Αναζήτησαν τον καλύτερο δικηγόρο και από τις προσφορές που δέχθηκαν επέλεξαν αυτόν, που η πλειοψηφία έκρινε ως τον πιο ικανό. Είχε νόημα η εκλογική διαδικασία, γιατί έπρεπε η πλειοψηφία των μελών της οικογένειας ν' αποφασίσει για το ποιος θα αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά της.
Αν όμως, μέσω αυτής της εκλογικής διαδικασίας, εξυπηρετούνται τα κοινά συμφέροντα της οικογένειας, προκύπτει στη συνέχεια ένα άλλο πρόβλημα. Πώς θα εξυπηρετηθούν τα ίδια αυτά συμφέροντα, όταν θα πρέπει η οικογένεια να ελέγχει αυτόν τον δικηγόρο; Ποιος θα ελέγχει τον δικηγόρο από την πλευρά της οικογένειας; Ποιος θα πηγαίνει μαζί του στις "παραστάσεις", προκειμένου να βλέπει τι κάνει και άρα να τον ελέγχει; Πώς αναζητάς αυτόν τον άνθρωπο; Με τα ίδια κριτήρια που αναζήτησες τον δικηγόρο; Με κριτήρια ικανότητας; Αυτό δεν είναι το πρόβλημά σου σ' αυτήν την περίπτωση.
Ο έλεγχος δεν απαιτεί ιδιαίτερη ικανότητα. Ο έλεγχος απαιτεί τιμιότητα και προσήλωση στα κοινά συμφέροντα. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι, αν στέλνεις συνέχεια τον ίδιο άνθρωπο να τον ελέγχει, μπορεί να την "πατήσεις". Γιατί; Γιατί τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα και μπορούν να βάλουν σε πειρασμό ακόμα και έναν "αδερφό". Ο "αδερφός" μπορεί να γίνει φίλος με τον δικηγόρο και ν' αποκτήσει ειδικά συμφέροντα, όμοια μ' αυτά του δικηγόρου. Μπορεί να μην τον ελέγχει, όπως συμφέρει την οικογένεια, αλλά να τον "ελέγχει" όπως συμφέρει τον ίδιο. Μπορεί ο δικηγόρος να "κλέβει" τη μεγάλη οικογένεια και να μοιράζεται τη λεία του με τον νέο φίλο του. Μπορεί να γίνουν μια μικρή συμμορία και να κατακλέβουν την οικογένεια.
Αυτό, δηλαδή, που προσπαθείς ν' αποφύγεις, είναι η μονιμότητα ή ακόμα και η απλή μακροημέρευση κάποιου προσώπου στην ιδιότητα του "ελεγκτή". Δεν δίνεις χρόνο για ν' αναπτυχθούν κοινά συμφέροντα μεταξύ ελεγχόμενου και ελεγκτή. Δεν δίνεις χρόνο ν' αναπτυχθούν ειδικές φιλικές σχέσεις μεταξύ των ξένων και οι οποίες μπορούν να απειλήσουν τις αδερφικές σχέσεις. Δεν δίνεις χρόνο συγχρωτισμού μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν διαφορετικά καθήκοντα και συμφέροντα. Δεν δίνεις χρόνο ικανό, που να τους επιτρέψει να συνθέσουν συμμορία. Έχοντας αυτόν τον στόχο, καθορίζεις τις διαδικασίες επιλογής αυτών των "ελεγκτών" εκπροσώπων της οικογένειας. Δεν είναι αντιπρόσωποι της οικογένειας, όπως είναι οι "εκτελεστικοί" δικηγόροι, γιατί δεν ενεργούν εξ’ ονόματός της. Είναι εκπρόσωποι της οικογένειας, οι οποίοι "βλέπουν" και "κρίνουν" και άρα ελέγχουν αυτούς που ενεργούν.
Αυτοί λοιπόν οι εκπρόσωποι πρέπει να επιλεγούν με βάση τις προδιαγραφές που εξυπηρετούν τις ανάγκες τις οικογένειας. Άρα; Άρα δεν πηγαίνει με τον δικηγόρο, ως εκπρόσωπος της οικογένειας, όποιος "ευκαιρεί", γιατί οι τεμπέληδες πάντα ευκαιρούν. Δεν πηγαίνει όποιος "θέλει", γιατί δεν γνωρίζεις από πού ξεκινάει και πού φτάνει το "θέλω" του καθενός. Δεν πηγαίνει όποιος είναι "ικανός", γιατί τα προσόντα τα οποία απαιτούνται είναι τα βασικά και δεν τίθεται θέμα ικανότητας. Δεν πηγαίνει όποιος είναι "φιλόδοξος", γιατί δεν γνωρίζεις πού μπορεί να φτάνει η φιλοδοξία του. Στην προκειμένη περίπτωση θέλεις ο εκπρόσωπός σου απλά να βρίσκεται στο ίδιο "στρατόπεδο" συμφερόντων με τους υπόλοιπους της οικογένειας. Να έχει τα βασικά προσόντα και αυτά μπορούν να σου τα δώσουν όλοι. Αν λοιπόν όλα τα μέλη κάνουν την ίδια δουλειά στα ίδια οικογενειακά χωράφια, ο καθένας μπορεί να πάει μαζί του μετά από κλήρωση. Αν κάνουν διαφορετικές δουλειές σε διαφορετικές δραστηριότητες της οικογένειας, η κάθε κλήρωση αφορά και την κάθε διαφορετική δραστηριότητα.
Αυτό το κάνεις, για ν' αποκλείσεις όλες τις πιθανότητες να "ρίξει" ο ένας αδερφός τον άλλο ως συνάδελφο. Να "ρίξει" η μια αδελφική δραστηριότητα την άλλη. Θα πάνε με κλήρωση τόσο αυτοί που εργάζονται στα χωράφια όσο κι αυτοί που εργάζονται στα εργοστάσια της οικογένειας. Θα πάνε με κλήρωση τόσο αυτοί που εργάζονται στις τράπεζες της οικογένειας όσο κι αυτοί που εργάζονται στις ταβέρνες της οικογένειας. Όλων των τύπων τα συμφέροντα της οικογένειας θα δίνουν το παρόν δίπλα στον δικηγόρο μέσω των εκπροσώπων τους. Απλά, τα πρόσωπα, τα οποία θ' αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο, θα προκύπτουν από κλήρωση, γιατί, όταν τα ίδια πρόσωπα παραμένουν για πολύ χρονικό διάστημα στις ελεγκτικές θέσεις, υπάρχει κίνδυνος ν' αποκτήσουν ειδικά συμφέροντα.
Αυτό ακριβώς προσπαθείς ν' αποφύγεις. Σ' αυτό σε εξυπηρετεί η κλήρωση. Δεν επιτρέπει σε κάποιον να έχει τον χρόνο ν' αρχίσει να σκέπτεται σαν "επαγγελματίας" στη θέση του ελεγκτή. Δεν επιτρέπει στο σύνολο των ελεγκτών ν' αποκτήσουν συντεχνιακά ένστικτα. Δεν επιτρέπει σε όλους αυτούς να "διαπλέκονται" με την Εκτελεστική εξουσία. Δεν έχουν συμφέρον να το κάνουν. Οι πάντες πρέπει να έχουν συμφέρον να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, γιατί θα γνωρίζουν ότι είναι εφήμερη η παραμονή τους σ' αυτό το πόστο. Πρέπει να γνωρίζουν ότι το "λάθος", που θα τους ωφελήσει στον λίγο χρόνο κατά τον οποίο θα είναι ελεγκτές, θα το πληρώνουν σε όλη τους τη ζωή ως πολίτες. Με τη διαδικασία της κλήρωσης αποκλείεις ακόμα και το μαθηματικό ενδεχόμενο να κάνει κάποιος δύο ή περισσότερες διαδοχικές θητείες.
Πού καταλήγουμε λοιπόν; Σε μια κατάσταση όπου οι "φιλοδοξίες", τα "θέλω" και η "ικανότητα" αφορούν μόνον τον "δικηγόρο" και άρα αυτόν ο οποίος επιλέγεται από την οικογένεια, για να την αντιπροσωπεύει. Αυτόν, που θα κληθεί να δώσει τη μάχη των συμφερόντων της εκτός οικογένειας. Αυτόν, που θα κριθεί για τις ικανότητές του. Τον "ξένο", με τα δικά του προσωπικά συμφέροντα, ο οποίος θ' αναλάβει να αντιπροσωπεύσει όλη την οικογένεια με τα κοινά συμφέροντα. Άρα, όποιος ζητάει την ψήφο της οικογένειας, θέτει τον εαυτό του "εκτός" οικογένειας. Από τη στιγμή που ζητάει να τον επιλέξει για μια ειδική αποστολή, διαχωρίζει τη θέση του από τους υπολοίπους. Είναι πλέον "ξένος", εφόσον έχει ειδικές εξουσίες, ειδικές απαιτήσεις και ειδικά συμφέροντα, τα οποία είναι διαφορετικά από αυτά των υπολοίπων.
Αυτός, λοιπόν, μαζί με τους υπόλοιπους "ξένους", που θέλουν την ίδια "δουλειά", είναι αυτοί οι οποίοι μπαίνουν στη διαδικασία των εκλογών. Είναι "ξένοι" και πρέπει να ελέγχονται ως τέτοιοι. Αυτοί είναι που ψηφίζονται από την οικογένεια και την εξουσία την αναλαμβάνει εκείνος, ο οποίος θα επιλεγεί με βάση τις αρχές της Δημοκρατίας. Αυτοί, που ελέγχουν αυτούς τους "ξένους", είναι τα μέλη της οικογένειας και επειδή αυτό είναι αδύνατον να γίνει από το σύνολό της, κληρώνονται κάποια από τα μέλη της, για να κάνουν τη δουλειά των υπολοίπων. Κληρώνονται οι "δικοί" μας εκπρόσωποι, για να ελέγχουν τους "ξένους", οι οποίοι μέσω εκλογής ανέλαβαν να μας αντιπροσωπεύσουν.
Στη Δημοκρατία, δηλαδή, η αρχή είναι μία και απλή. Αυτούς, που εξουσιάζουν, τους εκλέγεις και άρα τους ΨΗΦΙΖΕΙΣ και αυτούς, που ελέγχουν, τους τοποθετείς και άρα τους ΚΛΗΡΩΝΕΙΣ. Ψηφίζεις αυτούς που σε εξουσιάζουν και κληρώνεις αυτούς που τους ελέγχουν για λογαριασμό σου. Όταν θέλεις να έχεις πραγματική Δημοκρατία, δημιουργείς συνθήκες, οι οποίες να σου επιτρέπουν εύκολη και αποτελεσματική κλήρωση. Τοποθετείς έναν "πήχη" προσόντων, τον οποίον θα τον ξεπερνούν όλες οι κοινωνικές τάξεις, ώστε τα μέλη τους να είναι πάντα άξια να κάνουν τη δουλειά τους σε περίπτωση που κληρωθούν. Αν δεν καταφέρνουν οι κοινωνικές τάξεις να ξεπερνούν στο σύνολό τους αυτόν τον "πήχη" προσόντων, φροντίζεις να το καταφέρουν μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης.
Εντάσσεις όλες τις κοινωνικές τάξεις μέσα στον σχεδιασμό και από εκεί και πέρα κάνεις την κλήρωση. Στη σύγχρονη Ελλάδα, για παράδειγμα, ένας τέτοιος "πήχης" είναι η Μέση Εκπαίδευση. Η Μέση Εκπαίδευση είναι ένας "πήχης", τον οποίον καλύπτουν όλες οι κοινωνικές τάξεις, γιατί όλες τους έχουν μέλη που να τον ξεπερνούν. Η Ανώτατη Εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνει "πήχης", γιατί αφορά μόνον την αστική τάξη και εκεί θα προκύψει πρόβλημα, εφόσον, όποιος και να κληρωθεί, θα έχει ειδικά συμφέροντα, τα οποία θα τον ταυτίζουν με τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι με αυτά της τάξης από την οποία προέρχεται ως φυσικό πρόσωπο.
.(Προκαλέστε κάποιον να την διαβάσει έτσι ο “ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ” θα είναι δίκαιος)
Δεν υπάρχει πιο απλό και πιο ευφυές σύστημα από τη Δημοκρατία.
Ψηφίζει ο λαός τους αντιπροσώπους του, οι οποίοι θα ασκήσουν την εξουσία και κληρώνει ανάμεσα στα μέλη του τους εκπροσώπους του, οι οποίοι θα ελέγχουν τους αντιπροσώπους. Όλοι οι πιθανοί εξουσιαστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους, διεκδικώντας την επιλογή τους στη διαδικασία των εκλογών και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν αφορά τους ελεγκτές τους. (ΤΣΙΠΡΑΣ-ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ-ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ-ΤΡΑΪΑΝΟΥ) ΜΠΛΠΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ .
Οι στρατηγοί, που έφεραν την Εκτελεστική εξουσία, την οποία σήμερα φέρει ένας πρωθυπουργός, για παράδειγμα, ΕΚΛΕΓΟΤΑΝ, ενώ οι βουλευτές, οι οποίοι έλεγχαν αυτήν την εξουσία, ΚΛΗΡΩΝΟΤΑΝ.
Δεν σε ενδιαφέρει αν αυτοί οι εξουσιαστές, λόγω ικανοτήτων, επιτυγχάνουν συνεχείς εκλογικές νίκες. Σε ενδιαφέρει οι ελεγκτές τους να μην είναι μόνιμοι. Δεν σε ενδιαφέρει αν αυτοί οι εξουσιαστές είναι έξυπνα και καλά εκπαιδευμένα παιδιά ανώτερων οικονομικά κοινωνικών τάξεων. Σε ενδιαφέρει οι ελεγκτές τους να ανήκουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Το φίλτρο σε ενδιαφέρει να είναι ισχυρό και αξιόπιστο και αν είναι τέτοιο, δεν σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δεν σε ενδιαφέρει τι αντιλαϊκό θα ήθελαν κάποιοι να "περάσουν" μέσα απ' αυτό. Σε ενδιαφέρει απλά να μην περνάει. http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2010/03/vs-democracy.html
υ.γ (ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ σημερινή DEMOCRACY ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ πάνε πακέτο ως Συμμορία και ετσι βλέπουμε αυτά τα ευτράπελα για αλλά τους διάλεξε ο ελληνικός λαός άλλα θέλουν να περάσουν) αλλά λένε ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΑΤΕ ναι αλλά δεν ΚΛΗΡΩΘΗΚΑΤΕ πάτε πακέτο ...
ετσι και εμείς ξεκινάμε... #challenge_ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ_VS_DEMOCRACY_ΤΡΑΪΑΝΟΥ_ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου